فراخ

و دیگر دو لشکر چنین ساخته همه بادپایان سر افراخته

من آنم که چون بر برافراختم به گنجینه دژ آشیان ساختم

دست طلب بر فلک افراختم تیر دعا بر هدف انداختم

چنین داد پاسخ که این ماده شاخ همی گوید اندر جهان فراخ

سخت پی پهن سم و سینه فراخ تند تک تیز گوش و کوچک سر

چنان که تنگی دلها به فراخور عقل گشاد سینه به اندازه جنون باشد

ز کوه کنابد برون تاختند سران سوی هامون برافراختند

دلدار مرا اگر فراخست دهان گل را نه هم از خنده دهانست چنان

گفت کو را شکست خوانی هست در فراخی بسی کم از کف دست

تا ندهد فضل تو باران فراخ کِشتهٔ کس برندهد نیم شاخ