غوشا

این زاغوشان بسی پریدند بلند سنگی چوبی گزی خدنگی تیری

بیرون ز یک پدر تو نغوشاک زاده ای من تا بسی پدر همه دیندار و دینورم

امیتاز جلوه از ما حیرت آغوشان مخواه دورگرد دیده می‌باشد نگاه آیینه را

به پیش ناکسی ننهم به خواری تن چو نادانان نهد کس نافهٔ مشکین به پیش گنده غوشائی؟

دلم امشب ز جنون چون خم می جوشان بود چون گلم چاک گریبان ز هم آغوشان بود

گلوشان خوابگاه مرگ و دلشان نایب دوزخ دهانشان رهگذار برق و غوشان نایب تندر