چاردیواری

اهل معنی را نباشد بر عناصر اعتبار همچو صورت پشت بر این چاردیواری منه

نام طغرا ماند از طرح سخن، در شش جهت گرچه عمرش چون نگین در چاردیواری گذشت

تو از هر چاردیواری نشان من چه می‌پرسی؟ که یار از شش جهت بیرون و من در صحبت یارم

همیشه دست قضا تا به دستیاری حسن کند عمارت این کهنه چاردیواری

میان چاردیواری به خاکش کردم و از خون سرِ گورش بیندودم چو تلقین کردم ایمانش

سخن به قدر آدمی می‌آید؛ سخن ما همچون آبیست که میراب آن را روان می‌کند. آب چه داند که میراب او را به کدام دشت روان کرده است؟ در خیار‌زاری یا کلم‌زاری یا در پیاز‌زاری، در گلستانی، این دانم که چون آب بسیار آید آنجا زمین‌های تشنه بسیار باشد و اگر اندک آید دانم که زمین اندک است باغچه است یا چاردیواری کوچک «یُلَقِّنُ الْحِکْمَةَ عَلَی لِسَانِ الْوَاعِظِیْنَ بِقَدْرِهِمَمِ الْمُسْتَمِعِیْنَ» من کفش‌دوزم چرم بسیارست الّا بقدر پای بُرّم و دوزم: