غم زده

آستین بر زد آب دیده به رقص بس که در سینه ساز غم زده ایم

چه جفاهاست که بر من نرسید از غم تو در دل غم زده ی ما چه وفاهاست که نیست

به تربت نبی دست غم زده به سر خبر شد چو از مرگ فرخ پسر

ناصحا! پاک سرشتا! زدل غم زده ام دست بردار که این آبله خون آلودست

آدم پی عزای تو از روضۀ بهشت خرگاه درد و غم زده بیرون گریسته

مشکل آمد قصهٔ این غم زده روز و شب بنشسته‌ام ماتم زده

بود درویشی بغایت غم زده آن یکی گفتش که ای ماتم زده

زنده کردی که به تیغم زده بر خاک فکندی لیک می میرم از این غم که به فتراک نبندی

دیده از هر نگهی بی گل رویش جویا جام خالی به دل غم زده ام پیمودست

دل چون دل من غم زده نتواند بود صد واقعه بر هم زده نتواند بود