غم نشان

با صورت خلوه، جلوه کردم این شاهد غم نشان مرا بس

ایدل اگر زمانه بصد غم نشاندت بنشین و صبر کن که صبوری دوای اوست

چو می در جان نشین تا غم نشانی که چون می مجلس جان تازه کردی

در زمین دل نهال غم نشانیدم دگر بو که بعد از روزگاری خرمی بار آورد

زنهار تا نگویی کاین غم به صبر بنشان گر صبر غم نشاندی پس زینهار من چه

آئی بهنگام چمن ور نیز بگزیدی وطن و اندر دل پر درد من از غم نشاندی خارها

عجب است اگر نخیزند بکینت اهل عالم که تو شادمان نشینی دگری بغم نشانی

گر جان ما به مرگ منوچهر غم زده است تو دیر زی که دولت تو غم نشان ماست

صحرا و سنگلاخ ضلال است، هوشدار این غم نشان راه هدا می‌دهد به دل

نماند از شب تاریک غم نشان که دگر طلوع کرد ز خم آفتاب انور می