غلتاق

گر بگذرد ز بغلتاق تو نسیم بر گل ستان ز آتش غیرت شود گل آب

گل ز گرما می بیندازد بغلتاق حریر مشک بیدسرددم سنجاب می پوشد چرا

دریا فکنده ذیل بغلتاق فستقی هر دم عروس غنچه برون آید از حرم

شمسه ی چین را طلوع از طرف بغتاقش نگر چینیانرا بنده ی چین بغلتاقش نگر

در بغلتاق مرصّع دوش چون مه می گذشت او ملول از ما و ما از جان و دل مشتاق او

تو که به غلتاق تنگ چست در آمد تنت پرده دل را درید رشک بغلتاق تو

ولی خجل شود از معجزِ بغلتریت اگر ز چین بغلتاق نافه بگشایی