غرچه

برگذر زین سرای غرچه فریب درگذر زین رباط مردم خوار!

که ره سوی این رز شما را که داد کدام ابله غرچه این در گشاد

تو او را غرچه و نادان گرفتی فریب جادوان با او بگفتی

و‌لی مراست جگرخون ازین که ‌غرچهٔ چند زبابکان همه حیز و ز ما مکان همه غر

به چاره ز من روی برگاشتی مرا ابله و غرچه پنداشتی

ز غرچه گیری آن کرد روزگار بمن که زخم خنجر سنجر بملکت غوری

نه تاجر خسیسم و نه فاجر خبیث نه غرچهٔ لئیم و نه قوّاد منکرم

مگر دیوست رستم کاورد یاد ز مشتی غرچه ی مازندرانی

ای پسر گیتی زنی رعناست بس غرچه فریب فتنه سازد خویشتن را چون به دست آرد عزب

دیو سیاه غرچه فریب پلید را بر جای حور پاک معرس نمی‌کنیم