ظلیل

گرنه ظل ظلیل شاه بود که جهان را جهان پناه بود

ظلت ظلیل باد که گیتی به دولتت در سایه مظله امن و امان نشست

حبذا ظلا ظلیلا من نخیل باسق آمن من کل خوف او بلاء او مکین

گرد راه و آفتاب معرکه نزدیک تو خوشتر از گرد عبیر سوده و ظل ظلیل

آفتاب فلک یزد و ستوده یزدان که بود بر سرش از پور ملک ظل ظلیل

مرد باید که چون خلیل بُوَد تا ز حق ظّلِ او ظلیل بُوَد

آن سایه خدای که ظل ظلیل او تا ممکن است بر سر عالم ممکن است

تا روز حشر بر سر واماندگان او ظل ظلیل جاه شما مستدام باد

محشر چو شود مجمر تفسنده ز خورشید از مرحمت افکن بسرش ظل ظلیلی

در جهان ظل ظلیل او کنور فی السواد در دلم مهر مدیح او کنقش فی الحجر