مظله

الطاف حق مظله رحمت فرو گذاشت وز مه گذشت مهد خداونده جهان

پاینده باد صاحب در ظل نعمتی کش دامن مظله ز عز مخلد است

بدان که تا نرسد بر تو تابش خورشید کشید چرخ مظله ز گونه گونه بخار

قد بنفشه چرا شد خمیده چون امروز هنوز غره عهد ش چرخ مظله‌ای است

یکی جامه پوشیدن که این احرام است پیراهن و موزه و شلوار و دستار نشاید، بلکه ازار و ردا و نعلین باید اگر نعلین نیابد کفش روا بود و اگر ازار نباشد شلوار روا بود و هفت اندام به ازار بپوشد روا بود، مگر سر و زن را روا بود جامه داشتن بر عادت، مگر روی، باید که نپوشد و اگر در محمل و مظله باشد روا بود.

چو شب مظله به گردون کشد مرا چه ضیا چو روز مشعله از خور کند تو را چه محل

به حد تیغ زمین را بساط کرده ز خون به گرد رخش هوا را مظله زد ز غبار

چترت مظله است که سکان خاک را از تاب آفتاب حوادث امان دهد

نه آسمان مظله ظل همای اوست آن وجهه کز فناست منزه لقای اوست