صدا

به رنگ چنبر دف آنقدر از خود تهی ‌گشتم که سعی غیر می‌بندد صدای خویش درگوشم

صدای کوه زین ره شد به دل یار که بی آهنگ باشد ساز یک تار

از مطرب جمال تو آفاق پر صداست عالم زساز عشق چه گویم چه بانو است

گردد ز گنبد هرمان، این صدا بلند آنکو بنا نهاد مرا در جهان، کجاست؟

گفت منم آشنا گرچه نخواهی صداع گفت منم میهمان گرچه نکردی طلب

دست کسی به دامن محمل نمی رسد کو را نه بر صدای جرس کاروان طلب

از نوایش مرغ دل پران شدی وز صدایش هوش جان حیران شدی

از حیرت قانون نفس هیچ مپرسید در رشتهٔ سازی که نداریم صداییم

باز صدای سخن اوحدی بر همه کس روشن و پیدا شود

بارگاه فقر کم از مسند فغفور نیست از شکست چینی می‌آید به گوشم این صدا