شکرریز

مرا این دل فتنه‌انگیز تنگ ترا این دهان شکرریز تنگ

پر شکر شد شرق تا غرب جهان از شکرریز شکر گفتار تو

ترا همتا کجا باشد که در باغ جمال تو کند پسته شکرریزی کند سنبل سمن سایی

حاصل خدمت از شکرریزت دارد اومید شربت آشامی

پسته‌اش گر در شکرریزی چنین بندد کمر خواب تلخ از دیده بادام بیرون می‌شود

نی کلک مرا گردان شکرریز چو شمعش ده زبان آتش انگیز

کند به دیده شکرریز اشک تلخم را به خنده‌ای که ازو زهر انگبین گردد

به سِحری کآتشِ دل‌ها کند تیز لبش را صد زبان هر صد شکرریز

شکرریز نطقش شکربند شد نی خامه در دم نی قند شد

هم شمس شکرریزم هم خطه تبریزم هم ساقی و هم مستم هم شهره و پنهانم