شکراب

تلخی زهرِ عتاب است گوارا بر من با شکرخندهٔ خوبان شکراب است مرا

صائب این باکه توان گفت از پرکاری تلخکام آن لب لعل از شکرابم دارد

صلح سبکسیرشان تهیه جنگ است چاشنی نوشخندشان شکراب است

به گهی کز سر عشرت لطف آغاز کند شکرابت دهد او از شکر آن گفتار

زهر ناکامی جاوید چکاند به لبم با لب شهدفروشان شکرابی که مراست

عاشقان غرقه‌اند در شکراب از شکر مصر را شکایت نیست

طمع بوسه و امید شکرخند کراست؟ که به ما زان لب شیرین شکرابی نرسد

شیرین من، از تلخ عتاب تو به شکرم با لعل تو دل را شکرابی به میان نیست

جان من از هوس آن، به لب آمد اکنون به لب آرم قدح و جان نهم اندر شکراب

دشنام تلخ را به صد ابرام می دهد بختی که قابل شکرابش شوم کجاست؟

نکته: شکراب را به روزگار باستان ارنگیز و ارنگیزان (یعنی ارنگهٔ کوچک) می‌نامیدند و نام مذهبی زرتشتی این آبادی به عهد پیش از اسلام آدریان و به لهجهٔ محلی اودریون بوده‌است.