شنگول

من بار تو بر سینه نهم ای بت شنگول کز بردن بار تو مرا می‌نبود عار

به غفلت عمر شُد حافظ، بیا با ما به میخانه که شنگولانِ خوش باشت، بیاموزند کاری خوش

اگر داری بتی شیرین و شنگول که وافورت دهد با دست مقبول

شب که جهان است پر از لولیان زهره زند پرده شنگولیان

ای خواجه شنگولی ای فتنه صد لولی بشتاب چه می مولی آخر دل ما خستی

گره‌گیر مویان شنگول شنگ کشیدند زلف گره‌گیر چنگ

بطره سنبل شوخش چو شاهدی شنگول بدیده نرگس مستش چو جادوئی محتال

یار دردی کشان شنگولیم همدم جمریان طنازیم

خیز ای بت شنگول و بده باده که مستیم وان بزم مهیا کن و آماده که مستیم

آن وزیران دگر شنگول او آب غفلت خورده ازکشکول او

به درون می‌آید و کلاهش را شنگولانه کج نهاده،