شنگولی

غلام همت شنگولیان و رندانم نه زاهدان که نظر می‌کنند پنهانت

برده دست از جمله شنگولیان پیش او سر بر زمین کاجولیان

ما لولی و شنگولی بی‌مکسب و مشغولی جز مال مسلمانان مال کی بریم آخر

ما که شنگولیانِ خوش باشیم بنده‌ی شاهدانِ قلّاشیم

از رخ آن بتان شنگولی نتوان بست چشم از گولی

عقل دین‌دار سلامت جوی را سنگ شنگولی عشق الفنج کن

ما که شنگولیان و رندانیم زحمت راه و، حشوِ زندانیم

من به غفلت چون دگر شنگولیان مولع آواز چنگ لولیان

پس از سه چار دقیقه، ز روی شنگولی شروع شد به سخن‌های عشق معمولی