سیماش

چراغ دلم «میرباقر» که داشت ز سیماش نور سیادت ظهور

ز عون میر و ز لطف دبیر و فهم وزیر سوی اسیر بسی خوبتر بود سیماش

ز سیماش وحشت فراز آمدی نرفتی به کاری که باز آمدی

فتاده به پائین مهوش سمند رخ ماه‌سیماش گشته نژند

تنها نه همین خنده و سیماش خوشست خشم و سخط و طعنه و صفراش خوشست

از گردنش معلق و در دامنش نگون با ساعدش همال و به سیماش هم بری

نماید آینه سیمای هر کس ازیرا صورت و سیماش نبود

در دریای کرم بوطاهر آن ز سیماش سعادت ظاهر

دل رفت بر کسیکه سیماش خوشست غم خوش نبود ولیک غمهاش خوشست