سهم

یکی سهمگن مرد پرخاشخر به چهره ز هر دیو چهری بتر

السلام ای سهم دین بی وفا تو کجا بودی کجا بودی کجا

ز سهم کلک تو تیر فلک بشمس گریزد بسوزدش چو بخواند خط ورا بخطا بر

از سهم او بنای ضلالت تباه گشت وز عون او سپاه شریعت پناه یافت

چو جوشید آب بادی شد که هر که را بپراند چو کاهش پیش باد تند باسهمی و باتابی

پرده در گشته آن که این فهمست زورعوا خوانده آن که این سهمست

گوشه گیرانِ کمان ابرویت را ترک چشم هرچه گفت از سهم تیر غمزه در دل جا گرفت

گردون که پیش موکب جاهت سپر کش ست هردم سپر بیفکند از سهم تیر تو

دل فرو شد در زمین از سهم تو زانکه بود از گنج غم قارون شده

نگه کرد ژولیده، دید آن زمین یکی ژوف دریا شده، سهمگین