شمیده

رضوان چه کرد با تو و حورا ترا چه گفت کاشفته‌ای و با پر و بال شمیده‌ای

ور گشت شمیده گلبن زرد داده است به سیب گونه وشم

هون عدو شمیده ز شمشیرت آنچنانک در گوش او علامت شین است حرف شین

هم سمیز آمد دعا چشمیده را منظوردان لای و تاه رخت و خواب مخمل و بیری است پرد

خرد جز در دماغ تو شمیده سخن جز در ثنای تو مزور

شمیده‌دل به غلامی کنی ز خشم خطاب که ای غلام چه غوغاست رو بیار خبر

ز غمزه تو مبادم امان جان اثیر اگر چو چشم تو بی چشم تو شمیده نیم

سپاه جادوان از تو رمیده نگار چینیان از تو شمیده

شمیده من در آن میان بادیه زسهم دیو و بانگ های‌های او

شمشیر سطوت تو زده زنگ شیر عزیمت تو شمیده