سعتر

ای سعتری بتی که چو با مشگ سعترند با روی تو بتان دلارای سعتری

پوشیده‌گلبرک طری در زیر زلف سعتری گویی روان مشتری در جرم‌کیوان پرورد

فرج را بند از گلو کن کز زنان سعتری فارغ است آن کس که قوت او ز نان و سعتر است

چون نهد در زن خدا خوی نری طالب زن گردد آن زن سعتری

در کوی ما، که مسکنِ خوبان سعتری‌ست از باقیات مردان، پیری قلندری‌ست

زسنبل کلاله ساز زگل گوشواره کن بسوسن کنایه گوی بسعتر اشاره کن

وصلت فانی ننماید بقا زن نشود حامله از سعتری

که هست این عروسی به مهر خدای پریچهرهٔ سعتری منظری

آراسته سرای تو همچون بهار چین از رومیان چابک و ترکان سعتری

تخت تو تاج آسمان، تاج تو فر ایزدی حکم تو طوق گردنان، طوق توزلف سعتری