سراچه

دانی که درین سراچه تنگ حاصل نشود حلال بسیار

از افسر عصمت تو عاطل یک شاه نه در سراچه ی جان

بر روی هوا بگستران تا ناگاه زاغ شب از این سراچه بیرون نپرد

هزار انجمن آراستند و بر چیدند درین سراچه که روشن ز مشعل قمر است

ز خون که رفت شبِ دوش از سراچهٔ چشم شدیم در نظر رَهرُوانِ خواب خَجِل

دارد ارم خلوتش از حور بهشتی خادم چو ز غلمان بهشت این دو سراچه

یا کجا خواجهٔ سراچهٔ کل خاتم انبیا چراغ رسل

خان فلک اجلال حسین آنکه بنا کرد محکم تر از ارکان بهشت این دو سراچه

گر نیست بهشت از چه شب و روز بود پر از نعمت الوان بهشت این دو سراچه

چند نشینی درین سراچه ظلمت محتجب از نیر کمال محمد