محتجب

شافع چو این مولاستی پس معصیت اولاستی جز این گرت کالاستی بادت جمالش محتجب

ای خضر خط نوش لب ظلمت بر از زلف تو شب وز رخ بمویت محتجب آئینه اسکندری

آن طبیبان آن‌چنان بندهٔ سبب گشته‌اند از مکر یزدان محتجب

وگر گردد همی ز آثار کثرت موحود محتجب از حکم وحدت

دریغا اگر خواهی که دوزخ را بدانی و عذاب اکبر را بشناسی آیت «وَلَنُذیقَنَّهُم مِنَ العَذابِ الأَدْنی دُونَ الْعَذابِ الأَکْبَر» گوش باید داشت. عذاب اکبر کافران را باشد که او خود را بدیشان نماید؛ آنگاه آتش شوق «نارُ اللّهِ المُوقَدَةُ الّتی تَطَلِعُ عَلَی الأَفْئِدَةِ» دل ایشان افکند. پس از آن از ایشان، محتجب شود، و ایشان محجوب بمانند، این دوزخ باشد. «کَلَّا إِنَّهُم عَنْ رَبِّهِم یَؤمَئِذٍ لَمَحْجُوبُون» این دوزخ را گواهی می‌دهد.

هفدهم پندم بدان ای محتجب دایماً از اهل دل جانب طلب

حق بود نزد بینش احرار محتجب از عقول چون ابصار

گاهی نموده چهره و گه گشته محتجب گاهی چو گل شکفته گهی خار آمده

شاها بدین جاه وشرف کت مستغاث از هر طرف در کربلا چون بر نجف ماندی حسینت محتجب

بگذر از زر کین سخت شد محتجب هم‌چو سیماب این دلم شد مضطرب