سرآسیمه

گله‌دار چون بانگ اسبان شنید سرآسیمه از خواب سر بر کشید

چو بگذشت شب ورقه آمد بپای سرآسیمه، از مهر گم کرده رای

لایقِ عشق و محبّت نبود خاصه دلی که سرآسیمه به انواعِ علایق باشد

سرآسیمه و خجل و بی قرار، روی به خرابه یی نهاد. جمعی کاروانیان فرود آمده بودند. خواستند که بروند.

صعب کاریست سرآسیمه ی ایام شدن بازگشتن ز رقیبان و به ناکام شدن

سران سپه با دلی پرحذر سرآسیمه رفتند پیش عمر

رای سفر زد مرا عقل به دیوانگی ای که سرآسیمه باد عقل خطادان من

بی چاره نزاری شد فرتوت و سرآسیمه در خانه ز بی یاری در شهر ز بی جایی

سرآسیمه بختی، به خون غرقه چشمی فروبسته دستی ، به گِل مانده پایی

باغ جهان زحمت خار‌ی نداشت خاکْ سرآسیمه غباری نداشت