سبکپا

آن زلف سیه دل سبکپا یک سر دارد، هزار سودا

نرمتر صد پیرهن از خواب مخمل گشته است خار صحرای ملامت از سبکپایی مرا

چون توانم همسفر شد با سبکپایان شوق؟ من که دامن پیش پایم سد اسکندر شده است

نخوردم بر دل خاری، نگشتم بار بر سنگی ندارد یاد صحرای جنون چون من سبکپایی

اندوه گران گشت تو از راه مرو زنهار نه هنگام سبکپائی تست

دستبازی نگر، ای پرورش طفل ضمیر کز بد چرخ سبکپای چه دید آن برناه

به اندک فرصتی طی می شود عمر گرانخوابان که سنگینی کند سیلاب را افزون سبکپایی

ای دریغا که چو گل عمر سبکپای برفت که نخندید چو اقبال گلی در چمنم

دلم را بی قراری در بغل، آرام می گردد گران لنگر کند تمکین من، موج سبکپا را

در چشم تو هر چند که چون خواب گرانم رنگ رخ عاشق به سبکپایی من نیست