سایش

در صحنهٔ بعد، کشیشی به آسایشگاه روانی وارد می‌شود و نزدِ سالیری می‌رود. ابتدا سالیری قصدِ پذیرفتنِ کشیش را ندارد، اما لحظاتی بعد نظرش عوض می‌شود.

یک سر مو از تو سر تا پایم آسایش ندید گرچه موئی نیست بی مهر تو بر اندام من

نیندازم به فرش سنبل و گل، طرح آسایش درین بستان سرا، هم مشرب آب روان باشم

چون به آسایش رسد زین یادگار در دعا گوینده را گو یاد دار

باغیست که هر ستون سبزش سرویست کاسایش خاص و عام در سایه اوست

نه شب خسبم، نه روز آسایشم هست نه از تو ذره‌ای بخشایشم هست

کلیم آسایش عیش وطن را برای اهل کاشان می گذارد

آسایش ما در غم آن موی میان است کز محنت ایام کناری شده ما را

تو مایهٔ آسایش خلقی و به ناچار حود را به دعا خواست ترا سکه دعا کرد

که گویم کاش این بیچاره هرگز ندیدی از چنین آسایشی عز

جای آسایش ندیدی ای دلا بالیقین دان شعله‌های نارها