معنی کلمه زلال در لغت نامه دهخدا
زلال. [ زُ ] ( ع اِ ) حیوان خرداندام سفیدی است که هر گاه بمیرد آن را در آب گذارند و آب را سرد کند. ( از ذیل اقرب الموارد ) : فهیئوا الی الزلال لارکب غداً فمر فی دجلة. ( تاریخ طبری ص 1323 ج 3 ).
زلال. [ زُ ] ( ع ص ) ماء زلال ؛ آب شیرین و خوشگوار. ( منتهی الارب ). آب شیرین خوشگوار زود فروشونده به حلق. ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). آب آسان گوار و شیرین و خوش. ( دهار ). آب شیرین. ( غیاث اللغات ) ( آنندراج ). آب سرد. گوارا. خوش. صافی. خوشگوار. آب شیرین. آبی که آسان به گلو فرورود. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ) :
تا خزان تاختن آورد سوی باد شمال
همچو سرمازده با زلزله گشت آب زلال.فرخی.اگرچه آب زلال است زندگانی خلق
بسی چو ماند چون زهرگردد آب زلال.قطران.گر پرسد دانا که چراخاک شود سنگ
چون خاک به ناچار برد آب زلالش.ناصرخسرو.همش گرم و هم سرد خوانی ولیک
مدانش نه آتش نه آب زلال.ناصرخسرو.آهیخت تیغ هندی چون چشمه مصفی
تا بحر گشت سیراب از چشمه زلالش.خاقانی.آب ارچه همه زلال خیزد
از خوردن پرملال خیزد.نظامی.دوش غمش خون من بریخت و مرا گفت
خون توام چشمه زلال نماید.عطار.تشنه را دل نخواهد آب زلال
نیم خورد دهان گندیده.سعدی ( گلستان ).از غایت تشنگی که بردم
در حلق نمی رود زلالم.سعدی.رطب شیرین و دست از نخل کوتاه
زلال اندر میان و تشنه محروم.سعدی.