زدن

به بالین کوهی فرود آمدند در آن خاک تیره دمی بر زدند

چه میکند به فلک اضطراب ما که غمی ز دست و پا زدن غرقه نیست دریارا

نرفت از پیش کاری چون به دست و پا زدن صائب دو دست سعی را بر پشت بستم تا چه پیش آید

بفرمود تا نام هر یک بهم زدند از پی یادگاری قلم

عین دریای وصال است به هر چشم زدن چون حباب آنکه هوای تو بود در سر او

به شادی همه روز و شب دوستان زدندی می لعل در بوستان

بخدا شرک نیاورد بیک چشم زدن بود خاص این صفت او را بخداوند قسم

چو در چوگان زدن آن مه نگون گردد ز پشت زین زمین گوید ثنا گردون دعا روح‌الامین آمین

تا در تو خیال خاص و عام است از عشق نفس زدن حرام است

تیغ را می‌زدند بر خود از آن خون‌هاشان چو سیل گشت روان