زجاجی

صالحی که از نومید نامبارک ابدی سخن همی گفت، ابوسهل زجاجی را با منظری نیک به خواب دید و او را گفت: حالت چون است؟

جمالِ دختر رَز نورِ چشمِ ماست مگر که در نقابِ زجاجی و پردهٔ عِنبیست

مصباح و زجاجی تو پیش دو سه نابینا از عربده کوران وز زخم عصا چونی

بی‌شراب عنبی را که به موی مژه‌ام دیده بر یاد تو از جام زجاجی پالود

و پدر بوعمر و زجاجی از مشایخ است، نام وی ابرهیم بن یوسف بن محمد الزجاجی کنیه ابواسحق وادابی عمرو در تاریخ بیاورده‌اند، از مهینان اصحاب باحفص٭ بود، وویرا مذهب است در ملامت در خلاف نفس.

وانگه زراوق عینی پیش آورم قرابه یزجاجی راوق فشان چشم

درکار او نه ای سخت ای تن مگر زجاجی بر حال او نه ای نرم ای دل مگر رخامی

دیده ما به خیال لب عنابی تو بس که از جام زجاجی عنبی می‌ پالود

ندیم چشمم از آن است چشم مخمورت که در زجاجی چشمم شراب می‌بیند

همچو موی سر قرابه که می‌پالاید از زجاجی مژه دشمن تو خون پالاست