زایر

سائلی کز جود او یابد نِعَم هنگام بر زایری‌کز عدل او یابد نظر هنگام بار

به‌زان دهد صِلَتْ‌ که کند مادح آرزو مه‌ زان دهد عطا که کند زایر انتظار

کعبه را ده روز در سالی بود هنگامه گرم موسم خاصی نباشد زایر بتخانه را

زایر درگاه او به‌ گام نخستین پای‌ گذارد به فرق چرخ مدور

با زایر جناب تو گوید عطای تو : «وافیت دام عزک ، اهلا و مرحبا!»

بر زایران تویی به سخا کیس های سیم بر شاعران تویی به عطا بدرهای زر

نشگفت گر از بخشش او زایر اورا منسوج بود پرده و زرین در و دیوار

خود و ویژگان سوی توران شتافت کزایرانیان کام و کینه نیافت

دو گوش زایر او نشود مگر دو خطاب یکی که : جامه بپوش و دگر که : زر بر گیر

سرکن رَهِ ستایش شاهنشهی که هست نعلین پای زایر او، تاج عرشسا