رف

مگر پیدا نمی آمد غمش زانک نشاط مدح سلطانم گرفتست

بگرفت دلت زانکه ترا دل نگرفت وآنرا که گرفت دل غم گل نگرفت

منم آن یوسف افتاده به زندان بدن که به یکبارگی از یاد عزیزان رفتم

مگر بود آنچنان آنجای ناساز که هر کس رفتی آنجا، نامدی باز

دو یار چون که هم‌ آغوش می‌شوند آن به کنند رفع موانع اگرچه پیرهن است