رطل گران

ابر گران چون داد حق از بهر لب خشکان ما رطل گران هم حق دهد بهر سبکساران ما

اشارت کن بدان سرده که رندانند اندر ده سبک رطل گران درده که تو ساقی آن جامی

سبک سانی به من رطل گران ده که خود را وارهانم زاین گرانی

نشأه رطل گران از سنگ می یابیم ما هست در آزادی اطفال گلریزان ما

مستانه اگر نکته سرایم عجبی نیست کی ساغر عشق تو کم از رطل گران است؟

اهل مسجد ز خرابات سیه مست ترند عوض رطل گران، خواب گران است اینجا

رطل گران و اندر او دریای زهری موج زن یارب نصیب کس مکن بهر مذاق کیست این

رطل گران نکرد دوا رعشه مرا لنگر علاج شورش دریا نمی کند

آزادی ما از غم کونین کران داشت مستی ز سبکباری ما رطل گران داشت

یاران سبک روح معطل منشینید امروز که روز طلب و رطل گران است