رایی

صبا، بگو به صباحی، که از نوای هزار هزار بار مرا به سخن سرایی تو

محبت طرفه صحرایی‌ست، کز غیرت در آن وادی گریبان چاک نتوان دید، نقش پای آهو را

بار ندهند نزد ما به صبوح هیچ بیگانهٔ مرایی را

چنین آشفته و در هم چرایی چنین با درد و غم همدم چرایی

قهرمانِ عشق هر جا مجلس‌آرایی کند چینی مودار می‌داند سرِ فغفور را

نرفت ناله شاهی به گفتگوی رقیب غزلسرایی بلبل به بانگ زاغ نرفت

ز جفا به خانه دل، مزن آتش و حذر کن ز زیان خویش جانا که تو خود در این سرایی

در سرایی که بارگه باشد زحمت و انبُه سپه باشد

دوش دل را در بلایی یافتم خانه چون ماتم سرایی یافتم

سخن رسید «نظیری » به آسمان وقتست که گوش حلقه کروبیان بیارایی