راحت

شکر از شادی شکایت از غم چه کنم چون راحت و خیر و خیر و شر نشناسم

نه راحت جان نه درد دل و ای بمن یا رب چه کسم من که نه هستم نه نیم‌

جانا لب و غمزه تو نوش و نیش است زان روح به راحت است و زین دل ریش است

صف برگشته مژگانی که من سرگشتهٔ اویم چو مجنون برده از چشم غزالان خواب راحت را

تا نگذری ز راحت و رنج و ز یاد خویش سوی مقربان وصالت گذار نیست

با دوست بایدم که چو بی دوست هیچ نیست آسایشی ز زندگی و راحتی ز راح

غم هجران سبب راحت وصل است کمال دولت وقت نو گر شاد بدین غم باشی

گفتا برای راحت خلق از ره و داد تا حد خویش رایت خدمت فراشتن

وگر دانی اندر تبارش کسان بر ایشان ببخشای و راحت رسان

زقدش که بد سرو را پا به گل زلعلش که بد راحت جان و دل