دنی

نه جاه مایهٔ عصیان نه مال غفلت‌زاست همین نفس‌ که تواش صید الفتی دنیاست

چشم همت نه به دنیا که به عقبی نبود عارف عاشق شوریدهٔ سرگردان را

گفت: چون او را بخواهم در گردن خود کرده باشم، که من بر کارهای او قیام نمایم، دینی و دنیایی چون نتوانم کرد، پس او را فریفته باشم.

تا قیامت می‌دهد گرمی به دنیا آتشم آفتاب روشنم نسبت مکن با آتشم

صائب ز ناز و نعمت دنیای پر فریب ما را بس است این دل بی آرزو که هست

می پرد چشم سبک مغزان پی دنیای پوچ از برای برگ کاهی کهربا در آتش است

که: تا چند داری بدنیا هوس؟! که افتادت اندر کشاکش نفس!

ندانم ز مهر که دم می‌زنم که دنیا و عقبا بهم می‌زنم

ای ز تو ناموس سخاوت به باد چون تو کرم پیشه به دنیا مباد

بیا دل ز دنیایِ دون بر گسل که بس رونقی نیست در آب و گل