دما

از او اژدها در گه کارزار ز ناگه برآورده باشد دمار

نفخت فیه من روحست زاندم که اینجا میدهد بر کل دمادم

چو از من برآرد زمانه دمار زمن باد برگردنت زینهار

دو دست خویش بر دیده بمالید ز شرم مردمان دیگر ننالید

بگفت این و بنهاد بر زه کمان برانگیخت باره چه باد دمان

که تا هرچ با مردمان کرد شاه بشوییم ما جان و دل زان گناه

شادمانم که مرا شوق به سویش آرد میلی از کویش اگر با تن فرسوده روم

دم ازحق میزند در راز مطلق دمادم گوید اینجاگه اناالحق

دمادم خون دل در جام می کرد ولیکن شرم ننگ و نام می کرد

فغان ازین غراب بین و وای او که در نوا فکندمان نوای او