دم

ماه منی و عید من و من مه عیدی زان روی ندیدم که به روی تو ندیدم

هرکجا صولتت فشرده قدم زور بازوی آسمان شده زور

از رغبت دنیا ، الم آشوب نگردم زین باد پریشان نکنم زلف علم را

عشق تو که سر چون قلمم اندازد چون شمع سرم در قدمم اندازد

یادگار از من به غیر از معصیت چیزی نماند نفس کافر بود استادم غلط کردم غلط

اسیر کودکی کردند چون من پهلوانی را که رستم را گمان کودک گهواره می‌کردم

نیک گاهت قدیم من بودم از فراقت عظیم فرسودم

شنیدم که فرمان دهان عراق به هر گه که افتاد صبوح اتّفاق

شگفتی فرو ماند آشفته مرد که هرگز ندیدم بدین سان نبرد

دیدم دو عید و روزه گشادم به اب شکر هر کو دو عید دید ز روزه کنار کرد