دست انداز

برای چیدن انگور از تاک چنارش دست اندازد بر افلاک

پاک کن دل را، ز دست انداز چرخ آسوده شو تا بود در تخم غش، سر گشته پرویزن است

چون قفس مجموعه چاکی است سرتا پای من بس که دست انداز مژگان سیاهی می کشم

پلنگ افتاده سر گردان و مضطر نهاده رسم دست انداز از سر

کار دست انداز حسن او زبس بالا گرفت بارها خورشید را از سر کله دزدیده است

غنچه شو کزآفت گلچین سر خود را رهاند هر گلی کز بیم دست انداز خود را جمع کرد

باری خود دانی که بام ما تاب لگد ترکتاز و دست انداز ندارد، از چنگ این فزون جوی شره بازم رهائی بخش و به آسودگی آشنائی ده، که کاوش پیوست و کوشش یک دستش کارم به جان برد و کاردم به استخوان، دیده در راه نامه سرکاری باز و از چشمداشت سفید است.

برو تو دست اندازان به سوی شاه چون باران ببینی بحر را تازان در آن بحر پر از خونی

گل ندارد تاب دست انداز باد مهرگان تا خزان آمد، دکان حسن را برچیده است

نباشد تاب دست انداز مردم ناتوانان را ازان از دیده ها می گردد آن موی میان پنهان