دردمند

جز دل دردمند مسکینان ناوکت را سپر پدید نشد

هرکس که در زمانه شود دردمند عشق از راحت زمانه به کلّی حذر کند

دل شاه زان کار شد دردمند پر از غم شد از روزگار گزند

دردمندان همه در بستر حسرت مردند به امیدی که تو را بر سر بالین آرند

گر ترسی از آه دردمندان برکن ز چنین شکار دندان

زار می سوزد فغانی گرچه پیدا نیست داغ برق آه دردمندان را اثر پنهان بود

دردمندیم و درد می نوشیم دُرد و دردش دوای ما باشد

یک دل به جان رساند من دردمند را با صد دل شکسته صنوبر چه می‌کند؟

دردمندیم و لب لعل تو درمان منست وآتشی از لب دلجوی تو بر جان منست

ای جان کسی، دل رهی را می پرس که نیک دردمند است