درب

این گوشه عزلت ز تو آب رخم افزود نشناسم اگر قدر ترا دربدر افتم

نز پی منع بود دربانش کز پی رسم بود دربانی

چو قاسم با وصال یار پیوست در آنجا قصه دربان نگنجد

دو بت بینی جهان و جان فتاده در لگد کوبش دو سگ بینی نیاز و آز بسته پیش دربانش

روضه فردوس شد ایوان ز فر طاعتش شاید ار دربان او دعوی رضوانی کند

زان ستادستند میران و بزرگان بر درت هم بدان آیین ‌که بر دربار خسرو روزبار

گهی سودای استادی گهی شهوت درافتادی گهی پشت سپه باشی گهی دربند سالاری

بر آن درگه که آب دولت توست وزارت هست خاک پای دربان

گر رسد عقل سر در اندازد ور رسد روح مایه دربازد

از چه هر شب پاسبان بام عشق تو شوند وز چه هر روزی بودشان بر درت دربانیی