داش

اگر دل توان داشتن شادمان به شادی چرا نگذرانی زمان

گفتم که بر پرم سوی بام سرای او چه سود مرغ همت من بال و پر نداشت

دلی پرده از غم نمی‌داشتی مغنی زدی پرده برداشتی

عاقبت زد بر زمین چون نقش پایم بی گناه داشتم آن را که عمری چون دعا بر روی دست

من ندانستم که عشق این رنگ داشت وز جهان با جان من آهنگ داشت

من جان و زندگی خودای جان و زندگی گر دوست داشتم ز برای تو داشتم

چشم نیکی نتوان داشت از آن مردم که بود راه سوی مسکن شیطانش

کوها هم آهها افراشتند ناله ها از سینه ها برداشتند

به عشق هیچ تعلّق نداشت قصّۀ رامین به عقل نیز چه نسبت کند فسانۀ وامق

زبس می بود محتاج و پریشان ز «کادالفقر» کفری داشت پنهان