خوشیده

گفت گریان ای عجب خاکم بسر کام تو باشد ز من خوشیده تر

زاهدان از چشم تو ما را ملامت می‌کنند جرعه‌ای در کار ایشان کن، که بس خوشیده‌اند

دید چون خوشیده یاقوت ترش بر دهان بنهاد شاه انگشترش

بحرها آمد به لب خوشیده کف کای درخشان گوهر بحر شرف

آب سرچشمه های خوشیده بنگری صحبدم چو اشگ روان

درخت‌ِ بَدْنیت خوشیده شاخ است شه نیکونیت را پی فراخ است

خوشیده شاخ عمرم در موسم شباب شاخ ار چه می‌نخوشد در فصل نوبهار

باری از آنجا که خورشید رخشان بر سنگ سیاه نیز تابد و ابر دریا دل بر خوشیده گیاه نیز بارد، اگر سال و ماهی از آن دست و لب که جاودانم کام جان و دام گردن باد نامه و پیامی خیزد گناهی نخواهد داشت.

جز صورت یکرنگی مپسند که زشت آید گه زاهد خوشیده، گه فاسق‌تر بودن

شکوفه گاه شکفته است و گاه خوشیده درخت وقت برهنه است و وقت پوشیده