خرست

مسخرست مرا ملکت جهان و هنوز مراد با دل من یکدم آشنا نبود

گرین کش همی تن شماری سرست ورین کش همی پیل خوانی خرست

صحبت او با ستور و استرست سایس است و منزلش این آخرست

بایسته صورت تو بری از معایبست شایسته سیرت تو جدا از مفاخرست

هلالی، چون تو درویشی و آن مه خسرو خوبان ترا از عشق او فخرست و او را از تو عار آید

اَسْلاف را به عدلش جاه است تا به آدم اَعقاب را به جاهش فخرست تا به محشر

هر چه عارست به بدخواه ملک باز شود هر چه فخرست و بزرگی به ملک گردد باز

فنا و نیستی در عشق فخرست ز هستی عاشقانرا ننگ و عار است

فخر معالی ، آنکه سپهر مفاخرست کان مناقبست و مکان مآثرست

شاهی ، که روزگار بطبعش مسخرست فخر ملوک ، نصرة دین ، بو المظفرست