حنانه

یا رسول الله ستون صبر را استن حنانه کردی عاقبت

از آرزوی صحبتت، از اشتیاق دیدنت هر بلبلی شیونگری، هر شاخ گل حنانه‌ای

یک نوا بود گهی از لب منصور و گه از نخله طور و گه از استن حنانه زدند

غره مشو با عقل خود بس اوستاد معتمد که‌استون عالم بود او‌، نالان‌تر از حنانه شد

خورده بود از خون دل آبی نهالش کان ستون روز و شب اندر فراق روی او حنانه بود

جز جان من و جز دل جائی کنی ار منزل افغان کنم و نالم حنانه چنین باید

حنانه را نواخت به الطاف خود رسول تا در بهشت تازه نهالی شود رزین

جفت حنین بودم از فراق شهنشه راست چو حنانه بی ‌لقای پیمبر

گر نبودی چشم دل حنانه را چون بدیدی هجر آن فرزانه را

باده خمخانه گردد مرده مستانه گردد چوب حنانه گردد چونک بر منبر آید