حنائی

کرد زن خویش را سهیل خر انبار گشت حنائی همان سهیل زن خویش

شنیده‌ای که سوی حجله رفت دامادی ندیده‌ای که به کف خود چسان حنائی داشت

تو ممدوح و خدا مادح خطاب انماشانی ز حق منصوص نص آیه انا فتحنائی

ای بوده بسی چو اسپ نو زین، امروز یکی کهن حنائی

کف پای حنائی رنگ طوبی ز بیخ آتش در افتاده به طوبی

. . . ایر به . . . ون کسی بود که نگوید دید حنائی به . . . ایر میل زن خویش

حنائیا خبه شد خلق شاعریت مگر که یک قصیده بگفتی و دم فرو خوردی

دل خونچکان بزلف تو هنوز هست خندان که شود ز دستباری کف شانه ها حنائی

سوخت در . . . ون حنائی بدان کز ره . . . ون خورد بسی ناربه

مار بسی گرد حنائی خبه راه بسی داد گزر در دبه