زمین

ز نیروی او پشت کردی به خم نهادی به روی زمین بر شکم

بسم اسب زمین را زهفت شش کرده پس آسمانرا گرده زی گرد آن هشتم

خود کی بمیرد آنکس که ساقیش توبودی؟! سرسبز آن زمینی، که تش کنی سقایی

ز دست بفت زمین کسوتی کند کهسار ز کارکرد هوا زینتی زند بستان

تو گفتی همی سنگ آهن کنند وگر آسمان بر زمین برزنند

آسمان و زمین کجا داند چون که بالا و پست نشناسد

پاره پاره بر زمین جسم عزیز فاطمه تیر یک جاه نیزه یک سو آفتاب از یک طرف

به روی هوا دید بربسته نخ پری در زمین همچو مور و ملخ

چشم بد دور آفتاب می نماید بر زمین هر کجا نقش کف پای تو افتد بر زمین

به یونان زمین آمد از راه دور وطن گاه پیشینه را داد نور