استخوان خاجی
معنی کلمه استخوان خاجی در دانشنامه عمومی
استخوان خاجی در واقع از جوش خوردن پنج مهرهٔ انتهایی ( S1–S5 ) تشکیل شده است و از دو پهلو با استخوان کوهانه مفصل می شود. مهره های خاجی دارای انحنایی به صورت تحدب به عقب هستند که جزء انحنای اولیه محسوب می شود.
خاج در فارسی به معنی صلیب است و معنی نام استخوان خاجی به معنای استخوان صلیبی شکل است.
استخوان خاجی استخوانی است فرد، بزرگ، تخت و سه گوش در بدن انسان که در پایه ستون مهره ها، بعد از بخش کمری و قبل از دنبالچه، واقع شده است. این استخوان به شکل هرم مربع القاعده ای است که قاعده آن در بالا و رأس آن در پایین قرار دارد. استخوان خاجی علاوه بر آنکه به لگن استحکام و ثبات می دهد وزن بدن را هم از طریق مفاصل خاجی تهیگاهی به کمربند لگنی منتقل می کند. استخوان خاجی در زنان پهن تر و کوتاه تر از مردان است. در کودکان مهره های خاجی هنوز توسط غضروف به هر
م وصل هستند.
استخوان خاجی، با قسمت تهیگاهی ( ایلیوم ) استخوان بی نام، تشکیل مفصل خاجی تهیگاهی ( ساکروایلیاک ) ، با اتصال به مهره L5، تشکیل مفصل کمری خاجی ( لومبوساکرال ) و با اتصال به مهره اول دنبالچه ( CO1 ) ، تشکیل مفصل خاجی دنبالچه ای ( ساکروکوکسیژئال ) را می دهد.
دنبالچه از طریق یک مفصل دارای یک دیسک بازمانده ( وستیجیال ) و همچنین چند رباط به استخوان خاجی متصل است. حرکت مفصل بین دنبالچه و خاجی بسیار محدود است.
محل استخوان خاجی در بدن، به رنگ قرمز:
استخوان خاجی دارای چهار سطح ( قدامی یا لگنی، خلفی یا دورسال، طرفی راست و چپ ) یک قاعده که در بالا قرار گرفته و یک راس است.
نکات مهم کالبدشناختی استخوان خاجی:
معنی کلمه استخوان خاجی در دانشنامه آزاد فارسی
استخوان مرکب سه گوش پایین ستون مهره ها. از اتصال پنج مهره به یکدیگر، در فاصلۀ بین آخرین مهرۀ کمری در بالا و استخوان دنبالچه در پایین، پدید می آید. استخوان خاجی دیوارۀ پشتی لگن را تشکیل می دهد.
معنی کلمه استخوان خاجی در ویکی واژه
جملاتی از کاربرد کلمه استخوان خاجی
در نخستی‌سانان عالی، دُم در لگن خاصره به صورت استخوان خاجی گنجانده شده است. تمام مهره داران حداقل در مدتی از زندگی خود دارای دُم هستند. در انسان‌های خردمند امروزی، دُم به مدت چهار هفته در طول مراحل کارنگی هفته‌های ۱۴ تا ۲۲ دورهٔ جنینی وجود دارد. انسان‌های خردمند امروزی دارای پلک سوم می‌باشند که کارایی ندارد. انسان‌ها همچنین دارای عضلات خارجی گوش هستند که حیوانات از آن‌ها برای چرخاندن و کنترل گوش‌ها به صورت مستقل از سر استفاده می‌کنند تا بتوانند بر صداهای خاصی متمرکز شوند. انسان‌ها هنوز باقی‌مانده‌هایی از چنین عضلاتی را دارند ولی این عضلات در طول روند فرگشت ضعیف شده‌اند به گونه‌ای که فقط قادرند گوش‌های انسان را کمی تکان دهند.