آمین

[ویکی فقه] آمین. آمین از اقسام ادعیه و به معنای «پروردگارا اجابت فرما» می باشد.
آمین ( چنین باد، راست است)، واژه ای از ریشۀ «ا ـ م ـ ن» که در زبان های سامی کهن به معنی استوار و ثابت به کار می رفته است، اما انتشار آن در جهان از زبان عبری آغاز شده است.
زبان عبری
لفظ آمن نخست در قالب وصفی و به معنی درست و راست به کار می رفته است ولی در سفر اشعیاء (۶۵: ۱۶) به صورت اسم به کار رفته است. در ترجمه های فارسی و عربی موجود به ترتیب واژه های «حق»، «الحق» را در برابر آن گذاشته اند.این واژه سپس یکی از ادوات نامتغیر (مبنی) زبان عبری گردیده (به معنی «حقیقتاً»، «البته») و به این صورت، ۳۰ بار در متن مَسوره ایِ عهد عتیق و ۳۳ بار در ترجمۀ یونانی معروف به «هفتادی» آن (سده ۳ق م) آمده است. شاید وجود آن در کتاب اول تواریخ ایام (۱۶: ۳۶) و کتاب اول پادشاهان (۱: ۳۶) دلالت بر آن داشته باشد که این کلمه حتی پیش از سدۀ ۴ق م در ادعیه و شعائر دینی یهود به کار می رفته است. در سنت کهن یهود، بیش تر آن را در آغاز نیایش و گاه نیز در پایان آن می آورده اند. تکرار آن در پایان دعا و نماز و سرود دینی، هم تأکید و تأیید آن گفتار یا دعا بوده، و هم به امید این که همگی، با ذکر آمین، در برکات نیایشی که به جا آورده می شد، شریک شوند. در دورۀ تلمودی و سنن بعدی یهود چگونگی ادای این کلمه در موارد مختلف اهمیت خاص پیدا کرد و اعتقاد بر این بود که خداوند به ادعیه ای که خطاب به اوست، «آمین» می گوید.
مسیحیت
سنت یهود به کلیسای مسیحی راه یافت و کلمه آمین ۱۱۹ بار در عهد جدید تکرار شد که در ۵۲ مورد نحوه استعمال آن با آمین یهود اندکی متفاوت است. این واژه سپس از طریق کتاب مقدس تقریباً در تمام زبان های عمدۀ جهان منتشر شد. از بررسی موارد استعمال این کلمه در کتاب مقدس، ۴ معنی استنباط می شود: ۱. اقرار و اعلان قبول، موافقت یا مشارکت در دعا و بیان عهد و سوگند؛ ۲. طلب اجابت و قبول الهی، به معنی خدایا بپذیر، اجابت کن؛ ۳. تأیید و تأکید دعا یا سوگند، به معنی این چنین باد (امروز استعمال آن در آخر دعا، به همین دو معنای اخیر است)؛ ۴. صفت یا نامی برای عیسی مسیح (ع) (مکاشفۀ یوحنا، ۳: ۴). 
زبان عربی
...
[ویکی شیعه] آمین. آمین به معنای «اجابت کن» در زبان و ادبیات فارسی رواج یافته و ترکیب «الهی آمین» در زبان عموم مردم رایج تر است. از دیدگاه فقه شیعه، یکی از مبطلات نماز، آمین گفتن پس از قرائت سوره حمد است.
به معنای چنین باد، راست است، واژه ای از ریشه «ا م ن» می باشد که در زبان های سامی کهن به معنای استوار و ثابت به کار می رفته است؛ اما انتشار آن در جهان از زبان عِبری آغاز شده است. در زبان عبری لفظ آمن نخست در قالب وصفی و به معنی درست و راست به کار می رفته است ولی در سفر اشعیاء به صورت اسم به کار رفته است. در ترجمه های فارسی و عربی موجود به ترتیب واژه های «حق»، «الحق» را در برابر آن گذاشته اند. این واژه سپس یکی از ادوات نامتغیر (مبنی) زبان عبری گردیده (به معنی «حقیقتاً»، «البته») و به این صورت، ۳۰ بار در متن مَسوره ای عهد عتیق و ۳۳ بار در ترجمۀ یونانی معروف به «هفتادی» آن (سده ۳ق م) آمده است. شاید وجود آن در کتاب اول تواریخ ایام و کتاب اول پادشاهان دلالت بر آن داشته باشد که این کلمه حتی پیش از سدۀ ۴ق م در ادعیه و شعائر دینی یهود به کار می رفته است. در سنت کهن یهود، بیش تر آن را در آغاز نیایش و گاه نیز در پایان آن می آورده اند. تکرار آن در پایان دعا و نماز و سرود دینی، هم تأکید و تأیید آن گفتار یا دعا بوده، و هم به امید اینکه همگی، با ذکر آمین، در برکات نیایشی که به جا آورده می شد، شریک شوند. در دورۀ تلمودی و سنن بعدی یهود چگونگی ادای این کلمه در موارد مختلف اهمیت خاص پیدا کرد و اعتقاد بر این بود که خداوند به ادعیه ای که خطاب به اوست، «آمین» می گوید.
سنت یهود به کلیسای مسیحی راه یافت و کلمه آمین ۱۱۹ بار در عهد جدید تکرار شد که در ۵۲ مورد نحوه استعمال آن با آمین یهود اندکی متفاوت است. این واژه سپس از طریق کتاب مقدس تقریباً در تمام زبان های عمدۀ جهان منتشر شد.
[ویکی اهل البیت] آمین. آمین واژه ایست که در تمامی ادیان یهودیت، مسیحیت و اسلام در پایان نیایش و دعا از آن بهره گرفته می شود.
آمین اسم فعل است که برای درخواست اجابت دعا وضع شده است. در این که آمین اسم لفظ اِستَجِب (اجابت کن) است یا اسم معنای آن، بحث است. بنابر اوّل، آمین کلام آدمی به شمار می آید و بنابر دوم دعا محسوب می شود. گروهی نیز معتقدند ریشه این لغت باید عبری باشد، زیرا قدیمی ترین کاربرد این لغت در قسمت قدیمی تورات (عهد قدیم) بوده است و گروه دیگر آن را ایمان به دعایی که گفته شد میدانند. این کلمه در سه کتاب مذهبی تورات، انجیل و قرآن آمده است.
اهل سنّت، گفتن آمین را در نماز پس از قرائت سوره حمد، سنّت و برخی آن را واجب می دانند، لیکن نزد فقهای شیعه نه تنها سنّت نیست، بلکه گفتن آن در نماز پس از حمد به قصد جزئیّت، حرام و موجب بطلان نماز و به قصد استحباب و ورود نیز، حرام و تشریع (--> بدعت) و بنابر مشهور موجب بطلان نماز است و نیز گفتن آن به قصد دعا بنابر قول مشهور موجب بطلان نماز است.
گفتن آمین بدون هیچ قصدی از آن جهت که کلام آدمی است، باطل کننده نماز می باشد. در دو صورت اخیر، گفتن آمین در نمازِ واجب از آن جهت که موجب ابطال نماز می شود، حرام است. اما گفتن آمین در شرایط تقیه یا از روی فراموشی یا سهو، اشکال ندارد بلکه در فرض تقیّه واجب است. در جواز گفتن آمین به قصد دعا در نماز در غیرموضع یاد شده، اختلاف است. از کلمات فقها برمی آید که در احکام یاد شده تفاوتی بین نماز واجب و نافله نیست. گفتن آمین در غیر نماز بر دعای فردی دیگر مستحب است.
کلمه «آمین»، چنان که در روایتی از پیامبر صلی الله علیه و آله نیز نقل شده است، به معنای «پروردگارا! برآورده ساز» است و از این رو گفتن این کلمه در پایان دعای خود و دیگران در روایات اسلامی توصیه شده است.
گفتنی است که در سیره پیشوایان دینی، مکرر گزارش شده است که آن بزرگواران پس از دعای خود و یا دیگران، آمین گفته اند و گاه سه بار این کلمه را تکرار کرده اند. از پیامبر خدا در دعای تعقیب نماز ظهر، نقل شده است که فرمود: اللّهُمَّ إنّی أسأَلُکَ موجِباتِ رَحمَتِکَ.. . اللّهُمَّ لا تَدَع لی ذَنبا إلاّ غَفَرتَهُ... ولا حاجَةً هِیَ لَکَ رِضا ولِیَ فیها صَلاحٌ إلاّ قَضَیتَها یا أرحَمَ الرّاحِمینَ آمینَ رَبَّ العالَمینَ.
خداوندا! از تو وسایل جلب رحمتت را درخواست می کنم... خداوندا! هیچ گناهی را برایم مگذار، جز این که آن را بخشیده باشی و هیچ نیازی که خشنودی تو و صلاح من در آن است، به درگاه خویش مگذار مگر این که آن را برآورده کرده باشی، ای مهربانترینِ مهربانان!برآورده کن، ای پروردگار جهانیان!
همچنین در صحیفه سجادیه در دعای امام زین العابدین علیه السلام برای همسایگان و دوستان آمده است: ...وزِدهُم بَصیرَةً فی حَقّی و مَعرِفَةً بِفَضلی، حَتّی یَسعَدوا بی و أسعَدَ بِهِم، آمینَ رَبَّ العالَمینَ.
[ویکی الکتاب] آمین. معنی أَمِینٌ: امانت دار
معنی لَا تَأْمَنَّا: ما را امین نمی دانی
معنی تَأْمَنْهُ: اورا امین بدانی
ریشه کلمه: 
امم (۱۲۴ بار)
[ویکی حج] آمین. آمین عبارت پس از قرائت حمد در نماز اهل سنت، از جمله نمازهای جماعت حرمین
واژه آمین از ریشه «ا م ن» به معنای اعتماد کردن، تصدیق نمودن، امین پنداشتن و برطرف شدن ترس و نگرانی آمده و در اصطلاح به معنای در خواست اجابت دعا از خداست. برخی واژه پژوهان آن را به صورت های اَمین و آمّین، با تشدید و بدون آن، به کار برده اند. روشن نیست که این واژه در اصل عربی بوده یا از واژه های دخیل است. شماری از مفسران آن را واژه ای بیگانه و اصل آن را عبری، سریانی یا مُعرّب کلمه «همین» در زبان فارسی دانسته اند. در برابر، برخی آن را عربی و اسم فعل به معنای «اجابت کن » یا از اسمای الهی و اصل آن را «یا امین» دانسته اند.
گفتن آمین در بسیاری موارد مستحب و بر پایه دیدگاه فقیهان امامی، در مواردی حرام و موجب بطلان نماز است و از چالش های فراروی مذاهب اسلامی به شمار می رود.
[ویکی الکتاب] معنی أَمِینٌ: امانت دار
معنی لَا تَأْمَنَّا: ما را امین نمی دانی
معنی تَأْمَنْهُ: اورا امین بدانی
ریشه کلمه: 
امن (۸۷۹ بار)
[ویکی فقه] امین (ابهام زدایی). امین ممکن است در معانی ذیل به کار رفته و یا اسم برای اشخاص ذیل باشد: معانی• امین (مکه)، لقب مکه• امین (امانت)، شخص امانت دار اعلام و اشخاص• امین (پیامبر) لقب پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله وسلم)• امین استرآبادی، محمدامین بن محمد شریف (د ۱۰۳۶ق / ۱۶۲۷م )، از علمای نامدار امامی و بنیان گذار گرایش اخباریه• امین حسینی، مفتی فلسطین و از رهبران مبارز با استعمار انگلیس و سلطه صهیونیسم• امین عباسی، ششمین خلفای عباسی بوده و از بانیان روکش زرین در کعبه• امین احسن اصلاحی، عالم و مفسّر پاکستانی در دورۀ معاصر
...
[ویکی فقه] امین (امانت). به فرد متصف به صفت امانت -که صفتی از صفات نفسانی انسان و در مقابل صفت خیانت است- « امین » گفته می‏شود.
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ج۱، ص۶۸۵. 
...
[ویکی اهل البیت] امین (خلیفه عباسی). ابوعبدالله محمدامین (نام کامل وی: محمد بن هارون بن محمد بن عبدالله بن محمد بن علی ابن عبدالله بن العباس) ششمین خلیفه عباسی بود. خلافت وی ۱۹۳-۱۹۸ هجری بود.
ابوعبدالله محمدامین به سال 193 پس از مرگ پدر به خلافت رسید مادرش زبیده دختر جعفر بن منصور بود، از خلیفگان عباسی هیچکس جز او نبود که از طرف پدر و مادر نسب وی به هاشم رسد. به رغم درایت و کاردانی بیشتر مأمون نسبت به امین و اعتراف پدرش به این نکته، امین با نفوذ مادرش و دیگر بزرگان خاندان عباسی و به دلیل آن که مادر مأمون کنیزی ایرانی بود، به عنوان ولیعهد اول هارون برگزیده و برای او از مردم بیعت گرفته شد.
امین پنج سال بیشتر نداشت که پدرش او را به عنوان ولی عهد خویش قرار داد، ناگفته نماند که مادرش زبیده که دخترعموی هارون رشید بود گام اساسی را برای این امر گذاشته بود، وی از زنان با استعداد و باهوش دوران خود شمرده می شد. هارون الرشید سه فرزند خود امین و مامون و قاسم را به ترتیب ولی عهد خویش قرار داد و حکومت خویش را میان آنها تقسیم کرد، او در این تقسیم خراسان را به طور کامل در اختیار مأمون قرار داده و شبه جزیره را در اختیار قاسم و عراق را برای امین قرار داد.
وقتی هارون در طوس بمرد همه قلمروی اسلامی بدون هیچ گونه خلاف، با امین بیعت کردند و جامه و عصا و خاتم خلافت را برای امین بردند. اما مأمون در آن هنگام برای اجرای دستور پدرش یعنی دفع شورش در خراسان بسر می برد و از حضور در مراسم بیعت با امین عذر طلبید.
دوران امین همه فتنه و آشوب بود و در همان ایام که میان او و مأمون فتنه بود، علی بن عبدالله معروف به سفیانی به دعوی خلافت در شام طغیان کرد و عامل امین را براند و دمشق و اطراف آن را تصرف کرد و چیزی نمانده بود که کار بر او راست شود اما میان قبایل یمنی و مضری شام تصادمی رخ داد که مانع انجام مقصود وی شد.
امین برای خاموش کردن فتنه سفیانی سپاهی فرستاد به فرماندهی حسین پسر علی بن ماهان. آنگاه فرماندهی سپاه را به عبدالله پسر صالح بن علی عباسی داد اما آشفتگی بغداد مانع از آن بود که بر ضد سفیانی کار جدی انجام شود، دو سال و بیشتر شام در آشوب بود. حسین بن ماهان به سبب جانبداری از سپاه خراسان کینه شامیان سپاه خویش را تحریک کرد و آب گل آلود شد و او را به بغداد خواندند.
امین به هنگام حج گزاری هارون به سال 186ق. حضور داشت. در این سفر، هارون در جمع فرزندان و سران لشکری و کشوری در دو فرمان جداگانه، مراتب فرمانبرداری و اطاعت مأمون برای امین و نیز احترام و وفاداری امین به جانشینی مأمون را نگاشت و حاضران را بر آن شاهد گرفت. آن دو تعهد کردند که در صورت تخلف از این فرمان ها، امین 50 سال و مأمون 30 سال پیاده حج به جا آورند و همه دارایی آن ها صدقه داده شود و همه همسرانشان سه طلاقه گردند. این فرمان ها درون کعبه آویخته شد.
امین برخلاف سوگند و تعهدنامه نهاده در کعبه، به تحریک علی بن عیسی و فضل بن ربیع از کار گزاران دوره هارون و از رقبای فضل بن سهل ایرانی، مأمون را برکنار کرد و برای ولیعهدی پسرش موسی به سال 194ق. بیعت گرفت و از ذکر نام برادرانش عبدالله (مامون) و قاسم (مؤتمن) بر منبرها جلوگیری کرد و به بهانه ای به خانه ام عیسی، همسر مأمون هجوم برد. سرانجام بین دو برادر نبردی رخ داد که به شکست سپاهیان امین و کشته شدن او در محرم سال 198ق. انجامید و مأمون به عنوان خلیفه روی کار آمد. خلافت امین چهار سال و هفت ماه و 21 روز و سنش 27 سال و سه ماه یا 28 سال بود و دو پسر به نام موسی و عبدالله به جای گذاشت.
[ویکی فقه] امین (مکه). امین لقب مکه است.
امین لقب مکه معظمه است که از طرف خداوند، شهر امن و دارای امنیت معرفی شده و خداوند به آن سوگند یاد کرده است. 
"هذا البلد الامین". 
امنیت مکه قبل از بعثت
می‎گویند مکه قبل از بعثت رسول اکرم نیز محل امنیت بوده است.