آویزش

وزآن پس گریزان سوی لشکر آی به آویزش اندر تو سستی نمای

در ضمیر ملت گیتی شکن دیده ام آویزش دین و وطن

در گهر افشاندن آویزش نمود با سر تیز او سر تیزش نمود

خورد سنگ و فروناید که من آویخته شادم که این تشریف آویزش مرا منصوروار آمد

هر که خواهد طرهٔ جانان بدست آ‌رد صغیر هیچ دست‌ آویزش الا نالهٔ شبگیر نیست

آویزش جعد از ته چادر بردم دل آشفتگی طره به دستار ندانم

روز و شب آویزش پستی نداشت جان و تن آمیزش‌ِ هستی نداشت

ترا به حربه چه حاجت نه آن بود غالب که جان به لذت آویزش درون ندهد؟

اما مرده را بی اختیار میبرند رونده زنده آن است که بقدم خود از صفات خاکی بگذرد نه از صورت خاک. و صفات خاک ظلمت و کدورت و کثافت و ثقل است. از خاصیت ظلمت آن جهل و نابینایی خیزد و از خاصیت کدورت تعلق و آویزش و آمیزش بهر چیز تولد کند و تفرقه آرد و از خاصیت کثافت بی‌رحمتی و بی‌شفقتی و سخت دلی پدید آید و از خاصیت ثقل خست طبع و رکاکت و فرومایگی و دنائت و بی‌همتی و خواری و کسل و گرانی ظاهر شود.

الا باد مشکین، چو این نقش کردی در آویزش از دامن آن ستمگر