آتشخوار

دور باش از ریزه های استخوانم ای هما کاین بساط دعوت مرغان آتشخوار هست

اهل دل را گفتگوی عشق آب زندگی است نیست نقلی به ز اخگر مرغ آتشخواره را

عاشقان از درد و داغِ عشقِ صائب زنده‌اند آبِ حیوان است آتش مرغِ آتشخوار را

ز فیض باده ی ناب است زندگانی من غذای من شده می همچو مرغ آتشخوار

ریزه چینان قناعت را تلاش رزق نیست سنگ، روزی می رساند مرغ آتشخواره را

ما و سوز دل که عالم گر پر از آب بقاست مرغ آتشخواره جز آتش نباشد در خورش

تا عتابت باشد از حلمم دل خوش که من مرغ آتشخواره‌ام قانع به آبی نیستم

نظاره کن کز بام او هر لحظه‌ای پیغام او از روزن دل می رسد در جان آتشخوار من

بی تو دل در خوردن غم مرغ آتشخوار بود در گلو ما را نفس چون ناله در منقار بود

گر طمع داری که آید روزیت بیرون ز سنگ در ریاض آفرینش مرغ آتشخواره شو