آوانس

آوانسیان در انتخابات دورهٔ چهاردهم مجلس شورای ملی از حوزه انتخابیه ارامنه شمال و کلدانیان شرکت کرد. این انتخابات در اردیبهشت ۱۳۲۳ برگزار شد و او با کسب ۶۰۶۸ رآی از مجموع ۶۰۹۳ رأی که به صندوق‌ها ریخته شده بود، با تأیید انتخابات در امرداد ۱۳۲۳ به مجلس راه یافت و از نمایندگان فراکسیون حزب توده در مجلس شد.

وی به عنوان مدرس در دانشگاه‌های سوره تهران و سپهر اصفهان مشغول به تدریس سینما بود. از فعالیت‌های او می‌توان به نشر کتاب‌های سینمایی اشاره کرد. اولین کتاب وی در حوزه سینما در سال ۱۳۵۰ منتشر شد که دربارهٔ فیلم «چشمه» ساخته آربی آوانسیان بود. نوشتن کتابی دربارهٔ یک فیلم تا آن زمان در سینمای ایران سابقه نداشت. قوکاسیان علاوه بر نگارش یادداشت و نقدهای سینمایی، چندین عنوان کتاب در حوزه سینما و سینماگران تألیف کرد.

آوانسیان در سال ۱۹۹۰ در سن ۹۲ سالگی در گذشت.

در سال ۱۹۴۵ میلادی (۱۳۲۴ خورشیدی)، او در آذربایجان شورشی را سازمان داد. بعدها پلیس ادعا کرد که مدارکی پیدا کرده که نشان می‌دهد او قصد خیانت داشته‌است. آوانسیان به رشت فرار کرد. سپس او مدیرکل دولت خلق آذربایجان شد. هنگامی که دولت پیشه‌وری سرنگون شد، او به شوروی گریخت. در ۱۸ می ۱۹۴۹ میلادی (۲۸ اردیبهشت ۱۳۲۸) در ایران دادگاهی به‌طور غیابی او را به اعدام محکوم کرد.

مطالعاتِ صورت‌پذیرفته بر پرندگان در معرض انقراض، نشان از این می‌دهند که انتخابِ جنسی، توانایی انقراض یک جمعیت را دارد. برخی زیست‌شناسان حتی انتخاب جنسی را مقصر مصرف‌گراییِ آشکاری می‌دانند که آیندهٔ بشر را تهدید می‌کند. بر اساس «اصل آوانس»؛ پدیده‌هایی نظیر دم طاووس، فرگشتِ دقیقی می‌یابند؛ چرا که اصولاً بی‌فایده‌اند. جانوری را تصور کنید که در صدد اعلام قدرت و زیبایی‌اش به جنس مؤنث است. اگر این کار آسان باشد؛ نرهای ضعیف‌تر، به‌راحتی با تقلید، توانایی تقلب کردن را دارند. اما اگر این کار دشوار باشد – نظیر تجهیز به یک دم بزرگ و پردردسر – راهی برای تقلب نمی‌ماند.

آوانسیان از مؤسسین حزب توده ایران در مهر ماه ۱۳۲۰ خورشیدی بود. وی پس از اخراج عده‌ای از رهبری موقت حزب (پیش از کنگرهٔ اول) به عضویت کمیتهٔ مرکزی موقت درآمد. او یکی از معرفین نورالدین کیانوری برای ورود به حزب توده در اردیبهشت ۱۳۲۱ بود.

از اواخر ۱۹۸۵ واروش آوانسیان مدیریت امور چاپ و نشر روزنامهٔ آلیک را بر عهده گرفت.

اوگانیانس دست کم از سال ۱۳۰۴ تا ۱۳۰۸ خورشیدی، یعنی یکی از دوره‌های شکوفای سینمای شوروی در ترکمنستان، تاشکند و مسکو بود، و احتمالاً فیلم‌های مهم دورهٔ ۳۰–۱۹۲۵ شوروی را دیده‌است. آوانس اوگانیانس (در سال ۱۳۰۸) هنگامی که وارد ایران شد حتی زبان فارسی را نمی‌دانست. اما به لطف استعداد شگرفش در مدتی بسیار کوتاه فارسی را آموخت.

یک مثال در انسان توسط جفری میلر پیشنهاد شد که بیان داشت کالاهای وبلن مانند اتومبیل‌های لوکس و دیگر شکل‌های مصرف قابل توجه از مظاهر «اصل آوانس» است که برای تبلیغ «مناسب بودن» به شکل نمایش ثروت و موقعیت برای همسران بالقوه مورد استفاده قرار می‌گیرد. چاقی، نشانه توانایی تهیه یا تهیه مقدار زیادی غذا، به ازای سلامتی، چابکی و در موارد پیشرفته‌تر، حتی قدرت است. در فرهنگ‌هایی که کمبود غذا را تجربه می‌کنند، این «مناسب بودن» برای جنس مخالف را نشان می‌دهد و اغلب با ثروت همراه است اما تغییرهای فرهنگی اخیر، این تصور را نسبت به چاقی به‌ویژه در جوامع غربی تغییر داده‌است.

آلکساندر آوانسیان (روسی: Александр Николаевич Аванесов؛ زادهٔ ۹ ژانویهٔ ۱۹۵۵) دیپلمات و سیاستمدار ارمنی‌تبار اهل روسیه است.