آرمش

یار در بزم و نمی‌آرمش از بیم نگاه فصل گل بین که بهارم به خزان می‌گذرد

چنان آرمش چین در ابروی تنگ که در چین بگرید بر او خاره سنگ

شوم گر پیاده بچنگ آرمش سر اندر زمان زیر سنگ آرمش

چشم بر بربستم که با خود دارمش از مقام دیده در دل آرمش

که گر مرغ باشد به دام آرمش وگر صبح باشد به شام آرمش

تو گویی که از باره بردارمش به بر بر سوی خان زال آرمش

ره مستی گرفته جانب دوست می روم تا برآرمش ز حجاب

به من بخش تا همچو جان دارمش یکی دایه ی مهربان آرمش

آرمش با ریشه از پیکر به در جز توخواهد گر کس دیگ ردلم

هم اکنون بدین گرزه صد منی بر آرمش از آن چرم اهریمنی