اراده

اراده

معنی کلمه اراده در لغت نامه دهخدا

اراده. [ اِ دَ ] ( ع مص ، اِمص ) اِرادة. اِرادت. خواستن. ( تاج المصادر بیهقی ). خواست. خواسته. خواهش. میل. قصد. آهنگ. کام. دَهر. ( منتهی الارب ) : و واقف گردان او را بدرستی اختیار کردنت در آنچه جسته ای آنرا و صواب بودن بآنچه اراده کرده ای. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 314 ).
نه بی ارادت او بر زمین ببارد ابر
نه بی مشیت او بر هوا بجنبد باد.مسعودسعد.ای داور زَمانه ، ملوک زمانه را
جز بر ارادت تو مسیر و مدار نیست.مسعودسعد.ارادت من متضمن این رأی نیست. ( کلیله و دمنه ). زاهدی مهمان پادشاهی بود چون بخوان بنشستند کمتر از آن خورد که ارادت او بود و چون بنماز برخاستند بیش از آن کرد که عادت او. ( گلستان ).
گردن او عاشق ارادت دست است
پهلوی او فتنه ارادت ران است.
( ظاهراًدر صفت اسب ).
- اراده کردن ؛ قصد کردن. آهنگ کردن. مقصود داشتن.
|| خواست خدا. مشیت . قضا. قدر. تقدیر. قال الرضا ( ع مص ): الابداع والارادة والمشیة اسماء ثلثة و معناها واحد: یقدر الاشیاء بحکمته و یدبر اختلافها بارادته. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 299 ). صفتی که حالت مخصوص را در آدمی ایجاد میکند که از او فعل مخصوصی صادر میشود و در حقیقت اراده تعلق میگیرد بچیز معدوم که آنرا بوجود و حصول بیاورد چنانکه در آیه شریفه : انما امره اذا اراد شیئاً ان یقول له کن فیکون ( قرآن 82/36 ). میلی است که از پس اعتقاد بر سود و نفع پیدا میشود. و اراده عبارت از مطالبه قلب است غذای روح را از طیب نفس. اراده قانع کردن نفس است از مرادات خود و رو نمودن است براوامر خدا و راضی شدن بر آن و گفته اند: اراده اخگری است از آتش دوستی در قلب که اقتضا میکند اجابت کردن دواعی نفس را. ( تعریفات جرجانی ).
هی فی اللغة نزوع النفس و میلهاالی الفعل بحیث یحملها علیه. و النزوع الاشتیاق. والمیل المحبة والقصد. فعطف المیل علی النزوع للتفسیر. قیل و فائدته الاشارة الی انها میل غیراختیاری. و لایشترط فی المیل ان یکون عقیب اعتقاد النفع کما ذهب الیه المعتزله. بل مجرّد ان یکون حاملا علی الفعل بحیث یستلزمه لانه محضض للوقوع فی وقت و لایحتاج الی محضض آخر.و قوله بحیث متعلق بالمیل و معنی حمل المیل للنفس علی الفعل جعلها متوجهةً لایقاعه. و تقال ایضا للقوة التی هی مبداءالنزوع و هی الصفة القائمة بالحیوان التی هی مبداءالمیل الی احد طرفی المقدور. والارادة بالمعنی الاوّل ای بمعنی المیل الحامل علی ایقاع الفعل و ایجاده تکون معالفعل و تجامعه و ان تقدم علیه بالذّات. و بالمعنی الثانی ای بمعنی القوة تکون قبل الفعل. کلا المعنیین لایتصور فی ارادته تعالی. و قد یراد بالارادةمجرّدالقصد عرفاً. و من هذاالقبیل ارادةالمعنی من اللفظ. و قال الامام لاحاجة الی تعریف الارادة لانها ضروریة. فان الانسان یدرک بالبداهة التفرقة بین ارادته و علمه و قدرته و المه و لذته. و قال المتکلمون انها صفةتقتضی رجحان احد طرفی الجائز علی الاَّخر لا فی الوقوع بل فی الایقاع و احترزوا بالقید الاخیر عن القدرة. کذا ذکرالخفاجی فی حاشیةالبیضاوی فی تفسیر قوله تعالی : «ماذا اراد اﷲ بهذا مثلاً »، فی اوائل سورةالبقرة. و قال فی شرح المواقف : الارادة من الکیفیات النفسانیة فعند کثیر من المعتزلة هی اعتقاد النفع او ظنه. قالوا ان نسبةالقدرة الی طرفی الفعل علی السویة فاذا حصل اعتقاد النفع او ظنه فی احد طرفیه ترجح علی الاَّخر عندالقادر و اثرت فیه قدرته. و عند بعضهم الاعتقاد او الظن هو المسمی بالداعیة. و اما الارادة فهی میل یتبع ذلک الاعتقاد او الظن. کما ان الکراهة نفرة تتبع اعتقاد الضرر او ظنه. فانا نجد من انفسنا بعد اعتقاد ان الفعل الفلانی فیه جلب نفع او دفع ضرر میلا الیه مترتباً علی ذلک الاعتقاد. و هذاالمیل مغایر للعلم بالنفع او دفعالضرر ضرورة و ایضا فان القادر کثیراً ما یعتقد النفع فی فعل او یظنه و مع ذلک لایریده ما لم یحصل له هذاالمیل و اجیب علی ذلک بانا لاندعی ان الارادة اعتقادالنفع او ظنه مطلقاً بل هی اعتقاد نفع له او لغیره ممن یؤثر خیره بحیث یمکن وصوله الی احدهما بلاممانعة مانع من تعب او معارضة. والمیل المذکور انما یحصل لمن لایقدر علی الفعل قدرة تامة بخلاف القادر التام القدرة. اذ یکفیه العلم والاعتقاد علی قیاس الشوق الی المحبوب. فانه حاصل لمن لیس واصلا الیه دون الواصل اذ لا شوق له و عندالاشاعرة هی صفة محضضة لاَحد طرفی المقدور بالوقوع فی وقت معین. والمیل المذکور لیس ارادة. فان الارادة بالاتفاق صفة محضضة لاحدالمقدورین بالوقوع. و لیست الارادة مشروطة باعتقادالنفع اوبمیل یتبعه فان الهارب من السبع اذا ظهر له طریقان متساویان فی الافضاء الی النجاة فانه یختار احدهما بارادته و لایتوقف فی ذلک الاختیار علی ترجیح احدهما لنفع یعتقده فیه. و لا علی میل یتبعه - انتهی. و فی البیضاوی الحق ان الارادة ترجیح احد مقدوریه علی الاَّخر و تخصیصه بوجه دون وجه. او معنی یوجب هذاالترجیح. و هی اعم من الاختیار. فانه میل مع تفضیل - انتهی ؛ ای تفضیل احدالطرفین علی الاَّخر. کأن المختار ینظر الی الطرفین. والمرید ینظر الی الطرف الّذی یریده. کذا فی شرح المقاصد. والمقصود من المیل مجردالترجیح لامقابل النفرة. و قال الخفاجی فی حاشیته ما حاصله ان هذا مذهب اهل السنة فهی صفة ذاتیة قدیمة وجودیة زائدة علی العلم و مغایرة له و للقدرة. و قوله بوجه الخ ، احتراز عن القدرة فانها لاتخصص الفعل ببعض الوجوه. بل هی موجدة للفعل مطلقاً. و لیس هذا معنی الاختیار کما توهم بل الاختیارالمیل الی الترجیح معالتفضیل. و هو ای التفضیل کونه افضل عنده مما یقابله. لان الاختیار اصل وضعه افتعال من الخیر. و لذا قیل الاختیار فی اللغة ترجیح الشی و تخصیصه و تقدیمه علی غیره و هو اخص من الارادة والمشیة. نعم قدیستعمل المتکلمون الاختیار بمعنی الارادة ایضاً حیث یقولون انه فاعل بالاختیار و فاعل مختار. و لذا قیل لم یرد الاختیار بمعنی الارادة فی اللغة بل هو معنی حادث. و یقابله الایجاب عندهم. و هذا اما تفسیر لارادةاﷲ تعالی او لمطلق الارادة الشاملة لارادةاﷲ تعالی و علی هذا لایرد علیه اختیار احدالطرفین المستویین و احدالرغیفین ( ؟ ) المتساویین للمضطر. لانا لانسلم ثمة انه اختیار علی هذا و لاحاجة الی ان یقال انه خارج عن اصله لقطع النظر عنه و قد اورد علی المصنف ان الارادة عند الاشاعرة الصفة المخصّصة لاحد طرفی المقدور و کونها نفس الترجیح لم یذهب الیه احد. و اجیب بانه تعریف لها باعتبارالتعلق. و لذا قیل انها علی الاول معالفعل و علی الثانی قبله. او انه تعریف لارادةالعبد - انتهی. ثم اعلم انه قال الشیخ الاشعری و کثیر من اصحابه : ارادة الشیی کراهة ضده بعینه. و الحق ان الارادة والکراهة متغایرتان و حینئذ اختلفوا. فقال القاضی ابوبکر و الغزالی ان ارادةالشی معالشعور بضده یستلزم کون الضد مکروها عند ذلک المرید. فالارادة معالشعور بالضد مستلزمة لکراهةالضد. و قیل لاتستلزمها. کذا فی شرح المواقف. و عندالسالکین هی استدامةالکد و ترک الراحة. کما فی مجمع السلوک. قال الجنید الارادة ان یعتقد الانسان الشی ثم یعزم علیه ثم یریده. والارادة بعد صدق النیة. قال علیه الصلوة والسلام : لکل امری ما نوی. کذا فی خلاصةالسلوک. و قیل الارادة الاقبال بالکلیة علی الحق و الاعراض من الخلق. و هی ابتداءالمحبة. کذا فی بعض حواشی البیضاوی.

معنی کلمه اراده در فرهنگ معین

(اِ دِ ) [ ع . ارادة ] ۱ - (مص م . ) خواستن . ۲ - (اِ. ) خواست ، میل ، آهنگ .
(اَ رّ دِ ) ( اِ. ) گردونه ، ارابه .

معنی کلمه اراده در فرهنگ عمید

= عراده
۱. نیرویی ارادی و نفسانی که شخص را برای رسیدن به هدف وادار به انجام عمل می کند.
۲. خواست، میل، قصد.
۳. تصمیم جدّی.
۴. (تصوف ) علاقۀ درونی سالک برای رسیدن به حق و حقیقت.

معنی کلمه اراده در فرهنگ فارسی

( اسم ) ۱ - گردونه ارابه . ۲ - قسمت زیرین هواپیما که چرخها بان پیوسته و هنگام فرود آمدن هواپیما نخست بروی زمین قرار میگیرد .
بمیل بخودی خود

معنی کلمه اراده در دانشنامه عمومی

اراده (فیلم ۲۰۱۷). اراده ( به هندی: Irada ) یا قصد فیلمی محصول سال ۲۰۱۷ و به کارگردانی آپارنا سینگ است. در این فیلم بازیگرانی همچون نصیرالدین شاه، آرشاد وارسی، دیویا دوتا، شاراد کلکار و ساگاریکا غاتگ ایفای نقش کرده اند.

معنی کلمه اراده در دانشنامه آزاد فارسی

توانایی گزینش از میان چند شیوۀ رفتار متفاوت و عمل کردن بدان، به ویژه هنگامی که عمل معطوف به هدفی مشخص و متأثر از آرمان ها و اصول معینی باشد. رفتار ارادی با رفتاری که به شکل غریزی، انعکاسی، یا از روی هوس و عادت سر می زند و نتیجۀ گزینش آگاهانه از میان چند گزینه نیست، متفاوت است.
از دیدگاه فلسفی. تا قرن ۲۰ اغلب فیلسوفان اراده را استعداد فطری مستقلی در انسان می دانستند. اختلاف آن ها بر سر نقش آن در ساختار شخصیت انسان بود. به زعم شوپنهاور فیلسوف آلمانی، اراده ای کلی در عالم وجود دارد که واقعیت اول است و ارادۀ فرد، جزئی از آن است. شوپنهاور اراده را مسلط بر همۀ وجوه دیگر شخصیت، معرفت، احساسات، و مسیر زندگی فرد می داند. صورت جدیدتری از نظریۀ شوپنهاور در فلسفۀ اگزیستانسیالیسم دیده می شود، چنان که ژان پل سارتر شخصیت را محصول اعمال انسان می شناسد و اعمال را نمودهایی از اِعمال ارادۀ انسان برای معنابخشیدن به جهانی که در آن زندگی می کند. غالب فیلسوفان دیگر اراده را هم ارز یا تابعی از دیگر وجوه شخصیت شمرده اند. افلاطون روان را مرکب از عقل و اراده و شوق می دانست. در دیدگاه فیلسوفان خردگرایی همچون ارسطو، توماس آکوئیناس، و رنه دکارت، اراده اهرمی در دست نفس ناطقه برای مهار شهوات و انفعالات حیوانی محض است. برخی از فیلسوفان تجربی مانند دیوید هیوم اراده را چندان متأثر از عقل نمی دانند و بیشتر فرمانبر عاطفه می بینند. فیلسوفان تکامل باوری چون هربرت اسپنسر و فیلسوفان عمل گرایی مانند جان دیویی اراده را نه استعدادی فطری بلکه دستاوردی تجربی می شناسند که اندک اندک در روند رشد فکری و بالندگی شخصیت فرد از رهگذر تعامل اجتماعی شکل می گیرد.
از دیدگاه روان شناسی. روان شناسان امروزه اغلب طرفدار نظریۀ عمل گرایانه در مورد اراده اند و آن را استعداد مستقلی نمی دانند و کیفیت یا وجهی از رفتار به شمار می آورند. کلّیتِ شخص است که اراده می کند؛ و اراده کردن در چند مرحله نمود می یابد: نخست، توجه کردن به هدف های کمابیش دور با معیارها و اصول کم وبیش انتزاعی؛ دوم، سبک سنگین کردن شیوه های رفتار گوناگون و عمل آگاهانه به شیوه ای که سنجیده ترین راه تأمین آن اهداف و اصول به نظر می رسد؛ سوم، منع امیال و ترک عادت هایی که ممکن است توجه را از اهداف و اصول منحرف کنند یا با آن ها نسازند؛ و سرانجام، ایستادگی به رغم موانع و ناکامی ها بر پیروی از هدف ها و پایبندی به اصول. نداشتن هدفِ درخور پیروی یا آرمان ها و معیارهای شایستۀ احترام، تزلزل در بذل توجه، عدم توانایی ایستادگی در برابر امیال و عادت ها، و تردید در گزینش از میان گزینه ها یا در پافشاری بر تصمیم، از کاستی هایی است که معمولاً بی ارادگی به بار می آورد.
از دیدگاه کلام. در علم کلام نیز دربارۀ ارادۀ ذات حق بحث می شود. حد جامع صفت اراده در انسان و خداوند به معنی توان انجام امر ملائم است ولی چون علم خداوند عین ذات است، از این جهت از اسماء ذات اوست و از حیث تعلق به فعل که متأخر از ذات وی است از اسماء افعال است. اراده گاه نیز به معنی اختیار، یعنی توان ترجیح بین دو امر، نیز به کار رفته است؛ گاه نیز در کلام و احادیث از مشیت تفکیک شده است، و در این معنی اراده صِرف توانِ بر فعل است و مشیت ایجادِ فعل.

معنی کلمه اراده در دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] اراده به شوق شدید به تحقق فعل اطلاق می شود. خواستن و همّت و اراده، آن قدر مهم است که گفته شده، خواستن، توانستن است، یعنی این که اگر کسی علاقمند به انجام کاری باشد در مقابل سختی ها و مشقت های آن مقاومت می کند، پس گویا که از همین الان به مقصد و مقصودش رسیده است. یا در اشعار می خوانیم:- همّت بلند دار که مردان روزگار از همّت بلند به جائی رسیده اند- همّت اگر سلسله جنبان شود مور تواند که سلیمان شود
اراده، یکی از صفات نفس است که به ایجاد یا ترک فعلی تعلق می گیرد و دارای مقدماتی، از جمله مرحله تصور است؛ یعنی انسان ابتدا چیزی را تصور نموده و سپس بررسی می کند که آیا فایده و مصلحتی دارد یا نه، بعد از تصدیق فایده آن، به آن تمایل پیدا می کند و به دنبال آن، هیجانی در نفس او پیدا شده و در پایان، حالت نفسانیه ای به نام « اراده » برای وی پدید می آید که از آن به «شوق مؤکد» تعبیر نموده اند.
نکته
برخی از اصولیون، اراده و طلب را یکی دانسته و برخی دیگر، میان این دو، فرق گذاشته اند. درباره تأثیر اراده در موضوع له الفاظ نیز میان اصولیون اختلاف است؛ عده ای موضوع له الفاظ را ذات معانی می دانند، ولی برخی دیگر معتقدند که موضوع له الفاظ، معنای مراد است؛ یعنی اراده استعمال کننده جزء معنای موضوع له است.
نقش همّت و اراده در زندگی
هر کس به جائی رسیده (چه مقامات معنوی، چه مادی) از شاهرا همّت و اراده قوی رسیده است. دانشمندان، ره آوردهای علمی خود را نتیجه نیروی اراده می دانند. مرتاض های هندی که به قدرت های عجیبی دست یافته اند و در مکتب یوگائیسم در ورزش، آثار چشم گیر داشته اند و صاحبان کرامت که به مقامات والای معنوی و انسانی رسیده اند همه و همه اهمیت آن را گوشزد کرده اند، هر چند که در مسیر حرکت و مقصد و هدف با هم تفاوت دارند.
تقویت اراده یکی از راه های درمان بیماری های روانی
...
[ویکی اهل البیت] «اراده: صفت ترجیح دهنده یکی از دو طرف فعل و ترک، همراه با علم و شعور».
اراده، مصدر باب افعال به معنای خواستن و به چیزی میل و رغبت کردن و از ماده «رَوْد» به معنای طلب و رفت و آمد در جستجوی چیزی است.
اراده در فلسفه و کلام به صورت های گوناگونی تعریف شده است؛ مانند حالتی که پس از تصور منافع و مصالح برای فاعل حاصل می شود؛ صفتی که صاحبش را به یکی از دو طرف مقدور سوق می دهد؛ صفتی که به واسطه آن، از دو طرفِ ممکن یک طرف همراه با علم و شعور ترجیح داده می شود؛ علمی که سبب صدور فعل می شود بدون آن که این صدور از روی کراهت و جبر باشد؛ صفتی که اقتضای صاحبش را بالفعل و تأثیر او را تمام می کند که در حق تعالی عبارت از علم عنایی یعنی علم به نظام احسن است و در انسان، غیر از علم به شمار می رود.
داعی (علم به مصلحت موجود در فعل)؛ اعتقاد منفعت؛ میلی که در پی اعتقاد منفعت حاصل می شود؛ شوق مؤکّدی که به دنبال ادراک امر ملائم پدید می آید، چه ادراک یقینی باشد و چه ظنّی یا تخیّلی؛ شوق به برطرف کردن نقصی که شخص در وجود خود می بیند.
قصدی که به دنبال جزمِ حاصل از ادراک تصوری و تصدیقی پدید می آید؛ عزم راسخی که پس از مقدمات فعل، یعنی تصور و تصدیق و میل و جزم و عزم پدید می آید. برخی نیز اراده را معنایی منافی با کراهت و اضطرار دانسته اند.
در معنایی جامع می توان اراده را حالت یا صفتی دانست که پس از تصور منفعت یا مصلحت در فاعل حاصل و موجب ترجیح یکی از دو طرف می شود؛ بنابراین برخی از تعاریف پیشین نادرست است و برخی نیز تعریف دقیق اراده نیستند؛ بلکه از لوازم آن شمرده می شوند.
اراده در انسان، از کیفیات نفسانیه (امور وجدانی مانند لذت و درد) و شناختن آن برای انسان ها آسان است؛ ولی علم به ماهیت آن و نیز تعریف دقیق آن مشکل است. در عرفان، اراده یکی از منازل سلوک دانسته شده است و برخی آن را نخستین درجه از سلوک عارفان دانسته و گفته اند: در چنگ زدن به دست گیره محکم (الهی )رغبتی است که باعث می شود باطن شخص برای اتصال حقیقی به عالم قدس به سوی آن حرکت کند.

معنی کلمه اراده در ویکی واژه

volontà
disposizione
خواستن.
خواست، میل، آهنگ.
گردونه، ارابه.

جملاتی از کاربرد کلمه اراده

در طول جنگ میهنی ۱۸۱۲ ، او بر استخدام و مدیریت تدارکات ارتش نظارت داشت. او چندین اصلاحات نظامی مفید را ارائه کرد که خود را در طول جنگ های ۱۸۱۲-۱۸۱۴ ثابت کرد. آراکچایف در تمام مدت خدمتش به دلیل پیروی دقیق از اراده تزار مشهور بود.
حق تعالی مالک خلایق است و آنچه اراده اش باشد، می‌کند و می‌فرماید. اگر جمیع آفریدگان را به بهشت ببرد یا همه را در آتش دوزخ بیندازد، خطایی مرتکب نشده‌است؛ چون او مالک مطلق است.
سلیمان پیامبر می‌توانست بر اساس اراده الهی با پادشاهی حیوانات ارتباط برقرار کند.
همهٔ پیشگویی‌ها از این باور ناشی می‌شد که خدایان پیام‌های معناداری می‌فرستند. فال‌بینان از طریق فال در مورد انجام یا عدم انجام اعمال رسمی پیشنهادی، نظر الهی را جویا می‌شدند و ارادهٔ الهی را از طریق نشانه‌هایی که در «معبد» قبل، حین و بعد از انجام عمل قربانی مشاهده می‌کردند، در می‌یافتند. اومن‌های (فال) مشاهده شده در داخل یا از یک معبد — به ویژه پرواز پرندگان — پاسخ خدایان به سؤالات رسمی در نظر گرفته می‌شد. فال‌ها خواست خدایان را می‌خواندند و بر علامت‌گذاری مرزها به‌عنوان بازتابی از نظم جهانی نظارت می‌کردند، بنابراین جنگ‌های رومی و خارجی را به‌عنوان تقدیر الهی تأیید می‌کردند.
قدرت آمد اراده را تابع وان ارادت ز علم شد واقع
اگر ارادهٔ خالق نباشد اندر کار بگو اراده مخلوق را چه تأثیر است
آن را که بود تخت روان از کشش بحر چون سیل چرا دست نشوید ز اراده؟
اما برخی از فلاسفه معتقدند همه هستی مخلوق اوست اعم از انسان و افعال او. اما اعمال دو بعد دارند. اولی ارتکاب فعل با اختیار، دوم ایجاد آن فعل به اراده خدا است که با آن به مردم قدرت انجام فعل داده است. صدرالدین شیرازی می‌گوید: «خداوند سبحان از انجام هر گونه بدی به دور است و به میل خود به ملکوت خود می‌رود."
شاه اسماعیل دوم گاه به اراده خود قیمت برخی مایحتاج مردم را تعیین می‌کرد به عنوان مثال گندم را ۱ من به ۲۰ دینار و برنج را ۱ من به ۴۰ دینار مقرر کرد.
محمد بدیع، تشکیل دولت وحدت ملی انتقالی و برگزاری انتخابات پارلمانی آزاد و شفاف تحت نظارت دستگاه قضایی برای تحقق ارادهٔ ملت را چهارمین و پنجمین مرحلهٔ طرح خود اعلام کرد.
محمد عربی برگزیدهٔ واجب که با ارادهٔ او ممکنست و بوده محال
نه دل جدا ز تو بیدادگر توانم کرد نه من اراده کار دگر توانم کرد
صورهای اراده گر بری پی بود قطع اراده غیر از شی‌ء
و هیچ مرید نبوده است که اندرین کار آمده است که علاقتی داشت از دنیا الّا که آن علاقت او را، از آن شغل بیرون آورد و چون از مال بیرون آمد از جاه نیز بیرون باید آمد که جاه خویش دیدن در آن طریقت، مهلکۀ عظیم است و هرگاه که قبول خلق و ردّ ایشان نزدیک مرید هر دو یکی نباشد از وی هیچ چیز نیاید و زیان گارترین چیزها او را آن بود که مردمان او را بچشم اثبات بینند و خواهد که او را بزرگ دارند و بدو تبرّک کنند آنک مردمان ازین حدیث مُفْلِس باشند و او را هنوز اراده نشده باشد، تَبَرُّک چون کنند بدو، پس از جاه بیرون آمدن واجب بود برایشان زیرا که آن زهری کشنده است.
و حضرتش در ازل اراده کرده و بانجام رسانده است. و شرطیه‌ی اولی، صدقش واجب است. اما دومی ممتنع الصدق است و هر یک از آن دو شرط در حق حضرت باری صادق است.
ز حفظ حق مخالفها نهاده که آن در قول و فعل است و اراده
رند تنها ارزش را زندگی کردن انسان برای نفع فردی عقلانی خود می‌داند و اعلام می‌کند که غیر از این هیچ معیار اخلاقی نباید وجود داشته باشد. اصول منطق و آزادی اراده دو ابزار هر فرد برای رسیدن به علایق شخصی ست.
در استراتژی کلان باید منابع اقتصادی و نیروی انسانی کشور را برای حفظ قوای جنگی محاسبه کرده و توسعه داده شود. همچنین منابع روحی و روانی برای تقویت روحیه و اراده مردم غالباً به همان اندازه اهمیت دارد. استراتژی کلان نیز باید توزیع قدرت بین چندین سرویس و بین خدمات و صنعت را تنظیم کند. علاوه بر این، قدرت جنگیدن یکی از ابزارهای استراتژی کلان است که باید قدرت فشار مالی، تجاری، فرهنگی و تحریم ها نیز در نظر گرفته و از آن استفاده شود.
یابد ز اجل چاشنی قند مکرر در زندگی آن کس که بمیرد به اراده
اراده آخرین فصل از اصول روان‌شناسی است که از طریق تجربیات شخصی جیمز در زندگی بود. یک سؤال وجود داشت که جیمز را در طول بحران خود آزار می‌داد و آن این بود که آیا اراده آزاد وجود دارد یا نه. «ضروری‌ترین دستاورد اراده، … وقتی ارادی‌ترین است، توجه به یک شیء دشوار و محکم نگه داشتن آن در برابر ذهن است… بنابراین تلاش توجه، پدیده اساسی اراده است.»